ती होतीच अशी ,
अजूनही कुशीतली तिच्या ,
आठवण ठेवते जागी ..
औक्षण करताना पाही मला,
असे इकडे तिकडे माझा डोळा,
उब त्या ताम्हणाची असे माझ्या करता….
वाट पाहे दारी माझ्या येण्याची,
उपाशी असुनही दिसे समाधानी,
भरल्या पोटी मी येई परतुनी….
दृष्ट माझी काळजीने काढी नेहमी,
मी हि हसत असे जुन्या अंधश्रद्धा नी ,
हात जोडे माझ्यासाठी देवापाशी….
येताच मी दारी हास्य तिच्या अंतरी,
माझे सामान मी माहेरी शोधत राही,
गरम घास माझ्या मुखी ती घालत राही…
निघताना माहेरहुनी मी झडकरी,
डोळे तिच्या दाटे प्रेम पाणी,
भरुनी जाई माझी ओटी तिच्या नजरेनी…
माझ्या श्वासासाठी उच्छ्वास झाली ती,
हसणे होते माझे कारण ती होती,
आई होती म्हणुनी मी सानुलीच राहिली ..
आठवण न आली दिस सरेना कधीही,
कळले सारे ती दुर गेल्यावरती,
देवा बाप्पा च्या घरातुनी पाहते मलाच ती…..
काव्य रचना…
अनुजा पडसलगीकर.
